Εάν η γλώσσα είναι το πιο απίθανο δημιούργημα του ανθρώπου, η ποιητική γλώσσα είναι η πιο ανθρώπινη εκδοχή αυτού του δημιουργήματος.
Και η πιο ανθρώπινη εκδοχή μου ταιριάζει αυτής της υπεράσπισης της αθωότητας. Αυτής που απωλέσαμε στη διάρκεια του «ενάρετου» βίου μας και την αναζητούμε εναγωνίως προς το τέλος. Μοιάζει σαν ένα λευκό περιστέρι που το κρατούσαμε στα χέρια, αλλά αυτό φτερούγισε ξαφνικά και το χάσαμε.
Γιατί η υπεράσπιση της αθωότητας μπορεί να είναι και η υπεράσπιση της αλήθειας, μπορεί να είναι και η υπεράσπιση της Δικαιοσύνης, ακόμα και της Τέχνης αν αναλογιστούμε ότι αυτό που είναι απλό είναι και πιο κατανοητό, είναι πιο εύληπτο, πιο προσβάσιμο.
Μπορεί όμως η ποίηση, υπερασπιζόμενη την αθωότητα και τη δικαιοσύνη, να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει πιο δίκαιο;
Εδώ θα συμφωνήσω με τον μεγάλο ποιητή Ν. Γκάτσο ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω. Μπορεί να είναι το γιαταγάνι του Μακρυγιάννη, μπορεί να είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας με κάθε μέσο και κάθε κόστος -αν όμως επιθυμείς την ειρήνη προετοίμασε την αλληλεγγύη των λαών- αλλά σίγουρα πόθος και λάμψη. Πόθος για να ζήσουμε με τις αισθήσεις μας στο έπακρο αυτό το θείο δώρο που είναι η ζωή, αλλά και λάμψη, λάμψη εκθαμβωτική, σαν εκείνη της αστραπής, για να φωτίσουμε τα σκοτάδια, εκεί που μας οδηγεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και της φύσης από τον άνθρωπο.
Αν ήταν οι ποιητές να κρατήσουν τρέχοντας μια σημαία, θα ήταν αυτή της ήττας της αδικίας, του μίσους και της ανελευθερίας.
Και ας μην ξεχνάμε, οι ποιητές είναι καθημερινοί άνθρωποι, είναι δίπλα μας, απλώς αναζητούν εναγωνίως να μπουν μέσα στον κύκλο που εκπέμπει η ζεστασιά σας.