Ο Γιάννης γέλασε καθησυχαστικά.
– Έλα ρε, μη φοβάσαι. Είναι πολύ απλό. Θα γεμίσουμε τους πλαϊνούς τοίχους με δυο – τρεις γιγαντογραφίες απ’ την εποποιία της Αλβανίας. Τους Έλληνες στρατιώτες να ορμούν μέσα στα χιόνια “εφ’ όπλου λόγχη” φωνάζοντας “αέρα”. Μουλάρια να ανεβαίνουν τα χιονισμένα βουνά φορτωμένα εφόδια και πυρομαχικά κι ένα μεγάλο “ΟΧΙ” στο νεφοσκεπή ουρανό. Μερικά δάφνινα στεφάνια, κανένας μαίανδρος και άλλα παρόμοια. Κι απέναντι, πίσω απ’ τους ομιλητές, μια μεγάλη παράσταση με το κοτόπουλο που ψήνεται και τον φαντάρο μπροστά με τ’ όπλο στον ώμο. Άμα βλέπουν τέτοια παθαίνουν την πλάκα τους. Όσο πιο “κιτς” το φτιάξουμε τόσο μεγαλύτερη άδεια θα πάρουμε! Μην ανησυχείς διόλου, άσχετοι και μαλακοτρίφτες είναι! Α! Να μην ξεχάσουμε να βάλουμε σε μια γωνιά κι αυτήν την χουντική παπαριά “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια” και από κάτω το χάρτη της Ελλάδας, μια εκκλησία και μια χαμογελαστή οικογενειακή παράσταση. Οι αχρείοι, έκαναν σλόγκαν τρεις ιερές για τον έλληνα λέξεις και κατάφεραν να γελοιοποιήσουν την έννοιά τους. Αυτά θα ζωγραφίσουμε και μη γελάς ρε, σου λέω τέτοια θέλουν!