Τον Θέμη Δημητρακόπουλο τον έχουμε γνωρίσει κάτω από διάφορες ιδιότητες. Ενεργός πολίτης και πολιτικός, μαχητικός οικολόγος και φιλόζωος, μουσικός και ποιητής. Είναι ένας γνήσιος εκφραστής της πολιτικοποιημένης ποιητικής γενιάς της Μεταπολίτευσης που αφηγείται ποιητικά τις δικές της αγωνίες και τους φόβους της για το κοινωνικό και υπαρξιακό παρόν και μέλλον.

Ήδη μετρά τρεις ποιητικές συλλογές με το ετερώνυμο Ιάσων Λειδινός κρατώντας το ληξιαρχικό του όνομα μόνο για την αρθρογραφία και τον επικαιρικό πολιτικό σχολιασμό. Το ποιητικό επώνυμο (Λειδινός) κατάγεται από το αρχαίο διονυσιακό/σατυρικό έθιμο με έντονο συμβολικό και φαλλικό χαρακτήρα για το τέλος του καλοκαιριού, ένα μήνα πριν τη φθινοπωρινή ισημερία. Συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση της φύσης. Ο Ιάσονας είναι ο αγωνιώδης αναζητητής του ουτοπικού χρυσόμαλλου δέρατος.

Εμφανίζεται στην ποίηση το 1980, με τη συλλογή Ενυδρείο (Κέδρος) και μετά από μία μεγάλη λογοτεχνική απουσία επανέρχεται πιο ώριμος, πιο μεστός και πιο πλούσιος μεσούσης της οικονομικής και πολιτικής κρίσης με τον Κάλχα στο Φίλιον: Ίντριγκες, Έρωτες και άλλες Προδοσίες (2012, Εύμαρος) και τα Πραξικοποιήματα (2013, Εύμαρος). Χαρακτηριστικό της δυναμικής εμφάνισης του Λειδινού στην ποίηση είναι το σχόλιο του Οδυσσέα Ελύτη, τον Απρίλιο του 1980, «Δόξα να ‘χει ο θεός, διάβασα λίγη καλή, πραγματική ποίηση. Σας ευχαριστώ και σας σφίγγω το χέρι συναδελφικά».

Ο Κάλχας στο Φίλιον: Ίντριγκες, Έρωτες και άλλες Προδοσίες είναι μία συλλογή με την πλειονότητα των ποιημάτων να έχουν γραφεί μετά το 2011 (από την ενότητα Fragmenta, την πρώτη της συλλογής,τα έργα μέχρι τις δύο Αφρικανικές Σονάτες είναι δημιουργίες της περιόδου 1981-2002, ενώ μετά ακολουθούν συνθέσεις του 2011-12).