Πώς τόλεγαν εκείνο το καράβι
κανείς τους δεν θυμάται πια
κι ας το χαζεύανε ώρες πολλές
κατάφωτο μ’ ορθάνοιχτη τη μπουκαπόρτα
ένα τεράστιο καράβι
μόνο γι αυτούς ετοιμασμένο
άγκυρες βαρειές
κι η θάλασσα σκοτεινή
να γλείφει τρυφερά τα μάγουλά του στη
χειμωνιάτικη βραδιά
δυο ποτήρια σ’ ένα γυμνό πατάρι
η σερβιτόρα διακριτική σαν ανύπαρκτη
να τους σερβίρει ξανά και ξανά
σίγουρο φάνταζε το ταξίδι
με τόση λαχτάρα που πλανιότανε
πάνω του οι φλογισμένες τους ματιές
η θάλασσα αταξίδευτη έμεινε
και το καράβι απορημένο
το άδειο τραπέζι να κοιτά…
πώς να το λέγανε εκείνο το καράβι
κανείς τους δεν θυμάται πια