… Ήταν κάτι άλλο εσωτερικό, µια δύναµη ντυµένη αδυναµία και µια φλόγα  ντυµένη ευπρέπεια, µια σπάνια σπιρτάδα ντυµένη σεµνότητα. Όλα ήταν σπάνια µε δυο λόγια. Τόσο, που αν υπήρχε ορισµός ή πρόσωπο για την ευγένεια, θα ήταν η µικρή Ασηµίνα. Κι αν υπήρχε δικαιοσύνη στα ονόµατα των βαφτισµάτων, θα την είχαν πει Ζένια, αφού έµοιαζε ηρωίδα του Πούσκιν. Αντί γι’ αυτό τη φώναζαν Νίνα, το όνοµα που προτίµησε η ίδια, όταν ήταν νήπιο, από το βαφτιστικό Ασηµίνα.

– Πώς σε λένε, πουλάκι µου;
– Νίνα!

Τα πρόσωπα µιας οικογένειας κι ένας ολόκληρος κόσµος αναζητούν τη συνέχεια του ανθρώπινου, πιασµένα στην πλοκή της ιστορίας τους και της µεγάλης Ιστορίας. Μεσοπόλεµος, κατοχή, εµφύλιος, µεταπολεµικά χρόνια, σήµερα. Όλα αλλάζουν κι όλα επανέρχονται. Τρεις εποχές, τρεις γενιές, τρείς οπτικές, διαδέχονται η
µία την άλλη. «Νίνα, ένα κορίτσι της κατοχής», ένα µυθιστόρηµα κατάθεση στον αγώνα κάθε ανθρώπου και σε µια σπάνια γυναίκα.