Ό, τι ζήσαμε δεν ξεγράφει. Μένει μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό. Και πιο πολύ απ’ όλα, η ενοχή κι ο έρωτας. Δεν ήμασταν παιδιά εμείς, όχι, δεν ήμασταν. Τσακάλια ήμασταν, αγρίμια αχόρταγα να κατασπαράξουμε τη ζωή. Αιωρούμενα ανάμεσα στο παιδί και τον έφηβο, να μην είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, ή μάλλον να είσαι και τα δύο και να κομματιάζεσαι ανάμεσά τους. Με όλη την ακόρεστη πείνα του κορμιού και της καρδιάς, με όλες τις μικρές και μεγάλες μέσα σου βίες που και στα δύο βράζουν. Να ψαχουλεύουμε στα τυφλά τους εαυτούς μας, βήμα το βήμα, λέξη τη λέξη, βλέμμα το βλέμμα, άγγιγμα το άγγιγμα. Λένε πως ο φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος του θανάτου. Μα εγώ πιστεύω πως ο φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος της ζωής. Γι’ αυτό σου λέω: η ζωή πρέπει να σπαταλιέται. Όσο περισσότερη σπαταλάς, τόσο περισσότερη αποταμιεύεις. Αντίθετα, αν προσπαθήσεις ν’ αποταμιεύσεις τη ζωή, την έχεις ξοδέψει τζάμπα και βερεσέ.