Ο παπα-Βαγγέλης άκουγε από ώρα τα παράπονα της νεαρής νύφης. Άλλον
άντρα νόμιζε ότι θα παντρευτεί, έναν νέο και ωραίο Ηπειρώτη, άλλον γαμπρό
της έδειξαν σαν έφτασε στο χωριό. Κανείς δεν της είπε ότι ο νέος ήρθε στο
χωριό της για να βρει νύφη για τον πεθερό του, που μετρούσε ήδη παρά δύο
πενήντα χρόνια ζωής. Και ότι με τον γάμο της θα έσωζε οικονομικά την
οικογένειά της. Ο ιερέας τελικά αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το δυνατό του
χαρτί που το τραβούσε σαν οι περιπτώσεις δυσκόλευαν.
«Άκου, κόρη μου. Ο γάμος σου ήταν θέλημα Θεού. Έτσι το θέλησε ο
Ύψιστος, έτσι έπρεπε να γίνει. Και εσύ, τέκνον μου, οφείλεις να σεβαστείς το
θέλημά Του. Είσαι πρώτα από όλα  δούλη του Θεού».
Αυτό είμαι λοιπόν. ΄Όχι άνθρωπος με δικές μου επιθυμίες και ανάγκες, αλλά
δούλη. Δούλη του Θεού, δούλη του πατέρα μου, δούλη του άντρα μου, δούλη
της οικογένειας, δούλη των ηθών, των εθίμων, των παραδόσεων, του
περίγυρου. Και εγώ; Πού είμαι εγώ σε όλα αυτά; Πουθενά. Γεννήθηκα γυναίκα,
μεγάλωσα σε μια κοινωνία που λες και μισεί τις γυναίκες και με τις ευλογίες της
εκκλησίας ορίζει να είμαι δούλη. Γιατί έτσι το θέλησαν αυτοί που έχουν την
δύναμη. Τέτοιες σκέψεις έσφιξαν δυνατά για άλλη μια φορά την καρδιά της,
αλλά έκανε όπως την δίδαξαν από όταν γεννήθηκε. Κράτησε τα παράπονά
της για λογαριασμό της. Είχε πάρει για τα καλά τις απαντήσεις της και είχε
καταλάβει πλέον ότι αυτή η ίδια σαν γυναίκα ήταν μόνο της ξένης πόρτας. Το
άκουγε στο χωριό της που το έλεγαν για τα κορίτσια της παντρειάς.
Ξενογωνιές αποκαλούσαν τις γυναίκες. Τώρα όμως συνειδητοποιούσε την
βαρύτητα, την έκταση και το βάθος αυτής της πραγματικότητας. Πώς το λέει
το τραγούδι της νύφης; «Έκλεισα τα είκοσι, είμαι της ξένης πόρτας πια».
Κατάλαβέ το, Ελένη, άκουσε μέσα στο μυαλό της να της ψιθυρίζει η γνωστή
της φωνούλα, γεννήθηκες γυναίκα και ζεις σε μια κοινωνία που έχει στραμμένα
τα όπλα της ενάντια στο φύλο σου, κατάλαβέ το, δεν μπορείς να την
πολεμήσεις.